Şşşt, Yakışıklı "Harakagi Hitsu"

[Lucky Roo]

Eveet okuyucu. Geldik bugünün en son hikayesine... Daha önceki hikayelerimiz hep yarım kalmış gibi duruyor olmasına aldanma ha! O hikayelerin hepsi devam edecekler. Merak etme bizde hikayeler asla yarım kalmaz. Yine lafı çok uzattım ya kusura bakma hemen beklediğin kısma geçiyorum.

Bu seferki kahramanımız diğer ikisinin aksine baya yakışıklı biri. Evet, evet baya yakışıklı biri. Beni artık tanıyorsun az, çok. Hikayelerimdeki kahramanları övmeyi pek sevmem. Bu adama yakışıklı diyorsam anla ki vardır birşeyler.

Adamımızın adı Harakagi Hitsu. Elimdeki bilgilerine bakıyorum... Annesini doğarken kaybetmiş... East Blue'den buraya gemiyle gelmiş... Babası gemide ölünce o da bu adaya yerleşmiş. Bilgilerde eksikler var aslında. Bilerek eksik yazdım çünkü; çok ilgilnç bilgiler var.

Kendisi doğa bilimciymiş bu arkadaşın. "Doğa bilimci nedir" diye soruyorsunuz içinizden saklamayın. Doğa bilimci; böyle otlarla, çiçeklerle, börtüyle, böcekle uğraşır. Aslında daha fazlası da var da siz bu kadarını bilin yeter işte.

Bu adamın bir özelliği de tıpkı ilk hikayemizdeki adam gibi isyan etmesi efendim. Fakat ilk hikayemizde ki adam en azından cidden dünyanın bu çarpık düzenini gördüğü için isyan etmişti. Harakagi Hitsu ise ortada hiç bir neden yok iken "Dünya çok adaletsiz. Hüloooooğğğğ!" diye kendi kendine böyle saçma triplere girip isyana başlamış.

Şimdi gel gelelim bu adamın ne yaptığına. Efendim bu Hitsu bir doğa bilimci olarak tabii ki de nerde tahmin etmişsinizdir. Orman? Tabiki değil. Herkese istediğini verseydiik ooho! Hitsu, Taikide yine bitkileri olduğu bir yerde ama burası bir orman değil. Daha çok, bulunduğu adanın tenha bir koşesinde doğa ile uyum içinde kurulmuş bir kasabada. Evlerin bahçelerinde türlü türlü çiçekler, bitkiler var. Bahçelerin dışında ise bildiğin ot var sadece.

Aslında hikayeyi burda kesecektim sevlgili okuyucu ama sana bir şeyden bahsetmeyi unuttum... Bu Hitsu'nun yakışıklılığına kendimi kaptırınca unutmuş olmam doğal umarım beni affedersiniz. Bu hikayemizde geçen adamın birde çok tatlı bir papağnı var yanında. Adı: All Blue. Şu anda da sahibinin omzuna konmuş vaziyette.

[Harakagi Hitsu]

 "Sabah oldu kalk. İşe doğru yola koyul. İşe sakın geç kalma, zamanında manavı anahtarla aç. Çünkü dükkanı açan sen olduğun halde ossan kendine özgü bir yöntemle işe saat kaçta geldiğini anlar. İş çıkışında almak için ne paralar sarf ettiğin okunu yayını al eline çalış." Bunlar kimin günlük rutini idi tahmin edebilirsiniz. Şu anda anlatılan hikayenin başrolü, yakışıklı Harakagi Hitsu'nun.

 Bugün de ayrı bir şey yapmayı planlamıyordu, yalnız kendine bir kaç sponsor bulmayı deneyebilirdi iş çıkışında. Ne hakkında sponsor derseniz, size cevabı "Denizlere açılacağım, paraya ihtiyacım var. Borcum borçtur, bir gün size daha fazlasıyla ödeyeceğim." demeyi planlıyordu. Tabi neden denizlere açılacağını karıştıran olursa o da konuyu karıştıracaktı. Belki bir kaç bin beli elde edebilirdi, kendisi manav çırağı olarak bile bir kaç yüz bin beli kazanmıştı. Kendisi bile bu durumdayken halk çok da fakir olmamalıydı. İkna kabiliyetine bağlıydı her şey. Karizmasına, karşısına gelen kişinin erkek mi yoksa Hitsu'nun yakışıklı yüzünden ve atletik vücudundan etkilenebilecek bir bayan mı olduğuna.

 Tabi hayatta planlar kurulur ve bozulurdu. O yüzden öncelikle akşam planına değil, işine bakmalıydı önce. Saatini kontrol etti Hitsu, bir kaç kez daha omzunda duran kuşun -All Blue olarak isimlendirmişti bu kuşu- karnını okşadı. All Blue'yu omzundan indirmeden dışarı attı kendini, yine kuşla beraber manavın yolunu hızlı adımlarla tuttu. Geç kalmak istemiyordu yukarıda yazılmış sebepten dolayı.

[Lucky Roo]

Sevgili okuyucum sizden çok özür dilemek istiyorum bu hikayeyi anlatırken size çok önemli bir bilgiyi söylemeyi unutmuşum. Daha doğrusu ben de bu bilgiyi görmemişim hatta bu yüzden bu hikayenin devamı bu kadar gecikti. Bizim Hitsu manavda çalışıyormuş.

Bu bilgiyi de verdik mi  artık hikayemizi devam edebiliriz. Bizim bu yakışıklı manava geldiğinde patronu onu bekliyordu. Üstünde mavi önlük olan kırk ila elli yaşlarındaki adam işe kızmamıştı bizim yakışıklıya. Neden mi? Elbette ki yakışıklı olduğu için değil. Kim birine sırf yakışıklı olduğu için iyi davranır ki? Kızmamasının nedeni ona işi düştüğü içindi.

Tam bir kilometre Geldiği yönde yürüyüp müşterinin siparişini götürmesini isteyecekti ondan.

Manav:

[Harakagi Hitsu]

Out: İkinci kez gecikiyorum farkındayım ama ben yazmıştım buraya. Yani yazdığıma eminim ama göndere mi basmadım ya da silindi mi bir şekilde bilmiyorum. Tekrar kusura bakmayın efendim...

Evden ayrılıp manava doğru hızlı adımlarla yürüyordu Hitsu, aslında tam yürümek değil de bir nevi koşuyordu. Normalde de dakik değildi zaten, geç kalsa da fazla takmazdı iş dışında. İşine ise zamanında gelmeye çalışırdı patron korkusundan.

Koşarak manava geldiğinde oldukça gecikmiş olduğunu fark etti, dükkanı hep Hitsu açarken o kadar geç kalmıştı ki açan manav olmuştu. Zaten patronunu kapıda görür görmez beyni otomatik olarak binlerce bahane üretmişti, onunla yüz yüze geldiği şu an da da en mantıklı ve daha önce kullanmadığı bahaneleri ayırıyordu Hitsu. Ama hiç bir şey uydurmasına gerek kalmadan manav konuşmaya başladı. Bir adres söyleyip, ellerine ise birer torba tutuşturdu  manav.

Geldiği yönde şöyle böyle bir kilometre geri yürümeliydi bu adrese ulaşmak için. Yağmur yağmaz ya da kavurucu bir güneş bastırmaz ise çok uzun bir yol değildi. Ayrıca patronu acele olmasını da istememişti. Hani istese bile dükkana koşarak geldikten sonra bu yolu da koşarak gitmeyecekti, dükkan görüş alanından çıkana kadar normal hızda, sonrasında ise yavaş yavaş yürüyerek siparişi götürülmesi gereken yere ulaştırdı.

[Lucky Roo]

Sevgili okuyucum hitsu oraya giderken yavaş yavaş yürürse yorulmayacağını düşünüyordu. Tabi Bu sadece düşüncede kalacaktı. Çünkü elindeki siyah, içi görünmeyen poşet çok ağırdı. Ayrıca bir kilometre de hiç azımsanacak bir mesafe değildi.

Taşlarının arasından çimenler fışkıran beyaz kaldırım yol boyunca yürüyordu Bizim yakışıklı omuzunda papağanı ellerinde ağır siyah poşetler ile. Çevresinde hepaynı tip evler vardı. Bahçelerinde çeşitli yeşillikler bulunani adeta küçük bir villa görünümündeki farklı renklerdeki tek katlı evler.

Kan, ter içinde o yolda nihayet yürüyebilmişti bir kilometre. Patronunun tarif ettiği eve gelmişti. Diğer evlerden farklı olmayan duvarları kırmızı boyalı bir evdi. Sadece bu evin bahçesinde fazladan birşey daha vardı. Bir İnsan. Bir kadın. Yirmi, yirmi beş yaşlarında, pembe,belinin altına kadar uzanan saçlarıyla ve beyaz, gelinliği andıran elbisesi ile bir çok erkeğin hayallerini süsleyen bir kız bahçedeki çiçeklerle ilgileniyordu. Bizim yakışıklı her ne kadar doğruca yoluna baksa da tek bir göz kayması yetmişti kalbine şimşek düşmesi için.

Eee sevgili okuyucularımKız çok güzel oğlan çok yakışıklı birbirlerine çok yakışırlar öyle değil mi? Değil işte. İşin içinde bilmediğiniz olaylar var ama açık edemiyorum.

kız:

[Harakagi Hitsu]

"Yağmur yağmaz ya da kavurucu bir güneş bastırmaz ise çok uzun bir yol değildi." demişti aslında Hitsu ama yürüdüğü yol nedense bitmek bilmedi, belki de uzun zamandır aksatıyordu her sabah yaptığı yürüyüşleri. İşte bu bitmek nedir bilmez yol yüzünden Hitsu iyice yorulmuştu. Hatta yol süresince mola vermek zorunda kaldığı bile olmuştu ara ara.  

Takip ettiği yolun kaldırımı yanlardaki tek tip denilebilecek tek katlı evlerin bahçelerindekilerden daha fazla çimen bulunduruyordu adeta. Bu kaldırımlar onu siparişi götürecek kaldırımlardı o tamam, ama sipariş neydi? Manav acaba terazi de ağır gelsin işini abartıp kaya falan mı koymuştu bunların içine? Siyah, içini bir gıdım göstermeyen poşetlerin içindeki şeylerin meyve sebze olduğundan emin olamıyordu Hitsu. Aklındaki tahminler yol boyunca kafasını daha da, daha da kurcaladı. Ancak kötü düşünceleri hem kendisinin, hem de başkalarının aklından nasıl savacağını bilirdi genç adam.

Derin bir nefes aldı, alnındaki teri elinin tersiyle sildi. "Eğer bir düşünceyi bastırmak isterseniz bunun en kolay yolu yerine düşünecek başka bir şey bulmaktır." Birazdan yapacağı şeyi kendine açıklamakla başladı önce, ardından sıra bastırılacak düşüncenin yerine geçecek düşünceyi bulmaktaydı. Bunun için biraz uğraştı, bulamayınca etrafa bakarak biraz ilham almak istedi. İşte o an Hitsu aradığı şeyi buldu. Gördüğü şey güzeller güzeli bir kızdı. Kendisini fark etmiş gibi görünmeyen güzel bayan mavi gözleri ve belinin altına kadar inen pembe saçlarıyla herkesin dikkatini çekebilecek güzellikteydi. Meleklerin giydiği gibi bembeyaz bir giysi giymişti.

Hitsu onun dikkatini çekmek, onunla konuşmak istese de bunun yolunun ona, sanki onu yiyecekmiş gibi bakmak olmadığını biliyordu. Keşke bu yolun ne olduğunu da bilseydi genç adam, yakışıklı olmasına rağmen kızlarla arası iyi olan biri sayılmazdı o. Biraz daha kafa patlattı, adımlarını daha da ağırlaştırıp onunla konuşmak için bir yol aradı. Bir kaçamak bakış daha fırlatayım derken kızın bahçesinde bulunduğu binanın siparişi götürmesi gerektiği bina olduğunu fark etti. Bu bahaneyi ileride kullanma fikrinin de verdiği cesaretle kıza doğru ilk adımı yaptı. "Merhaba, siz de bitkilerden hoşlanıyorsunuz galiba." Hey, hey, hey, bu söylemek istediği şey değildi ki, ağzından bir anda çıkan bu laflar bir diyalog başlatmak için iyi miydi ki?

[Lucky Roo]

Yakışıklımız siparişi teslim etmek yerine çapkınlığı seçiyor ha? Bu durum karşısında muzurca gülmeden duramıyorum sevgili oluyucum. Kıza yönelttiği soru da iyi bir başlangıç sorusu haa. Gerçi kız da Bizim Hitsu'muzdan daha iyisini bulacak değil ya? Gerçi gönül bu neye konacağı belli olmuyor. Yoksa ben de mi kendimi Göstersem bu kıza hı? Şaka bir yana kız da utangaç utangaç bakmaya başlıyor Hitsu'ya "Hım, hım" diyor yarı utangaç yarı yorgun bir ifadeyle. "Çiçekleri çok severim. Özellikle babamla kavga ettiğimiz zmanlarda buraya gelip onlarla vakit geçirip dinleniyorum."

Kız Hitsu'nun yüzünü tam gördüğünde ise biraz şaşırıp "Aaa!" diyor. "Çok terlemişsiniz. Yorulmuş  olmalısınız. Siz burda oturun ben size bir bardak su getireyim" diyip içeri gidiyor.

Hadi yine iyisi ha Hitsu bu kadar güzel bir kızın elinden su içeceksin. Derdim tabii ki ikayenin devamını bilmesem sevgili okuyucu. Hikayenin devamında ne mi oluyor? Tabii ki kızın babası gelip Hitsu'yu öldürmüyor. O başka bir hikaye. Burda kızın babası Hitsu'ya elindeki poşeti sıyıracak şekilde bıçak fırlatıp evin kapısına yaslanmış bir şekilde ve oldukça korkun bir yüzle "Sanırım o elindekiler benim. Delikanlı!" diyor.

kızın babası:

[Harakagi Hitsu]

Hitsu'nun sorusundan sonra güzeller güzeli kız: "Çiçekleri çok severim. Özellikle babamla kavga ettiğimiz zamanlarda buraya gelip onlarla vakit geçirip dinleniyorum." Cevap verdi? Cevap verdi! Kızın verdiği cevap karşısında Hitsu dışarıya yansıtmamaya çalıştı ama çok mutlu olmuştu. Gerçi yanakları da yorucu yürüyüşten al al olmuştu (!), ya kız bunu utandığı için kızardı olarak algılarsaydı? Belki de kızla konuşmadan önce saçını başını düzeltip terini silmeliydi ha?

Hitsu'nun aklı tüm bu düşüncelerin tek bir saniye içinde gelişmesiyle allak bullak olmuştu. Ellerindeki yükler sanki birer tüye dönüşmüştü. Hatta kızın kendisine verdiği cevaptan sonra bir şey bile diyemedi. Ama kızın onun terlediğini gördükten sonra söylediği "Çok terlemişsiniz. Yorulmuş  olmalısınız. Siz burada oturun ben size bir bardak su getireyim." lafından sonra bir teşekkür edebilecek kadar konuşabiliyor Hitsu. Bunu da söyleyemese zaten tam odun olacak.

Kız su getirmeye gidiyor sonra, bizim adam yine bakakalıyor kızın ardından. Yani ağzını kapa da sinek girmesin misali. Tabi bu kısmı biraz fazla Hitsu için. Fazla iyi. Hitsu zaten aşık olamaz, Hitsu bir kilometrelik koşudan sonra güzel bir kızın elinden su içip iki dakika soluklanamaz. Ardından kızın demin kullandığı "...Özellikle babamla kavga ettiğimiz zamanlarda..." cümledeki adam olsa gerek her halde, Hitsu'nun tuttuğu poşetleri hemen sıyırıp geçecek şekilde bir bıçak fırlatıyor. Ardından da "Sanırım o elindekiler benim. Delikanlı!" diyor adam. Sanki tavlaması gereken bir kız varmış gibi ne bu hareketler anlayamıyor Hitsu. Yok sıyırıp geçen bıçaklar atmalar yok evin kapısına yaslanıp ukala ukala konuşmalar.

Her gülün dikeni olurdu ama ne olsa, bu adam da bu gülün dikeniydi. Muhtemelen de tek dikeniydi. Sırf kız için poşetleri olay yaratmadan bırakıp gidecekti Hitsu, sırf yarın geldiğinde kız onu "babama saldıran adam" olarak hatırlamasın diye. Tabi o kadar da kolay bırakacak değildi. Omzundaki All Blue'ya eve dönmesini söyledi, daha doğrusu sadece omzundan inmesini istedi. Kuş evi tek başına bulabilecek kapasitedeydi zaten, isterse oraya gider isterse başka yerlerde takılırdı. Ama akşam evin camının başına konar, Hitsu'nun kapıyı açmasını beklerdi.


Her neyseydi. Hitsu papağanı omzundan kovaladıktan sonra adama dönüp "İki kilo patates için değer miydi böyle agresif bir ortam yaratmaya amca ya, hatta ben bu poşetteki çürük sebzeler yerine sana yeni bir çift poşet taze sebze getirmişken." diyecekti. Tabi kendi de biliyordu içindekilerin patates olmadığını, ancak bir manav gizli bir şey gönderecekse birine, kesin sebze meyveyi poşetin üstüne koyar, alta ne koyacaksa koyardı. Eğer biri bunları fark etmeden değiştirmiş olsaydı ben de belki içindekilerin ne olduğuna dair bir şeyler kaçırabilirdim belki ağzımdan.

[Lucky Roo]

Bizim yakışıklı korkudan altına sıçacak galiba! Zaten çok terlmiş vaziyette Birde korku buna hiç yaramadı gitti güzelim karizma. Kızın babası da tabi adamın korktuğunu görünce tıpkı vahşi bir köpek gibi iyice onu üstüne gitmeye karar veriyor hadi bakalım bu işin sonu ne olacak?

Adam Hitsuya doğru elinde kalan bir bıçakla yürümeye başlıyor. Yaklaşıyor, yaklaşıyor. Bu arada elindeki bıçağı da tehtidgâr bir şekilde sallamayı da ihmal etmiyor. Hitsu'ya iyice saklaştıktan sonra poşetlere eğilip içini kimseye göstermeden kontrol edip. Kafssını kaldırdıktan sonra "Tamam, bunlarda bir eksik yok." diyor ve poşetleri arkasına bırakıyor. Sonrada bizim ecel terleri döken Yakışıklının suratına kendi o en korkunç halindeki suratıyla zoom yapıp "Delikanlı! Gözlerim çok iyi görürler." tam bu cümleyi söylediği sırada ufak bir şov olsun diye bıçağını fırlatıp Zıplayan kurbağayı havada vurup bahçe duvarına çiviliyor adeta. "Az önce kızıma nasıl baktığını gördüm!"

Tam bu sırada babasının olaya dahil olduğunu bilmeyen Masum ve güzeller güzeli kız içerden elinde bir bardak su ile gelip babasının kurbağayı duvara çivilenmesini görüyor ve elindeki suyu dökmeden koşup babasıyla Hitsu'nun arasına giriyor.

All Blue mi ne oldu? O da Hitsu ona omzundan inmesi için komut verince Sahibinin sözünü dinleyen uslu bir papağan olup uçarak uzaklaştı. Bu olanların hiç birini görmedi yani.

[Harakagi Hitsu]

All Blue kendisine verilen komutun hemen ardından Hitsu'nun omzundan uçarak eve doğru kayboldu. Ancak Hitsu ne güzel eğitmişim Blue'yu diyemeden karşısındaki adam Hitsu'nun poşet içindekileri öğrenme planını bozarak içindekilere bakmıştı. Hem de Hitsu içindekileri görememişti bile. Adam şu sözle beraber kafasını kaldırdı hafifçe  "Tamam, bunlarda bir eksik yok." Adamın Hitsu'nun planlarını boşa çıkmasının üzerine biraz da 3 nolu yamyam bakışı Hitsu'nun soğuk terler dökmesini sağlamıştı.

Ama tabi soğuk terler bir yere kadar. Korku ve titreme bir yere kadar. Kız yüzünden çekinmek bir yere kadar. Kadar, kadar, her şey buraya kadar. İşte Hitsu'da bunlar ona şu ana kadar yapılmış en büyük hakaret edilene kadar. Bir doğa bilimcinin gözlerinin önünde etinden ya da başka hiçbir şeyinden faydalanılmayacak, kimsenin güvenliğini tehdit etmeyecek bir hayvan öldürülünceye kadar.

Kendisine yapılan hakaret umrunda değildi. Sanki ondan üstünmüş gibi yaşlı bir moruğun onu tehdit etmesi umrunda değildi. Adamın gelip sanki Hitsularınki görmüyormuş gibi "Delikanlı! Gözlerim çok iyi görürler." demesi de pek onu kızdırmamıştı. Ancak bu cümleleri söylerken sırf artislik olsun diye bir kurbağayı, zararsız bir canlıyı vurması onu kızdırırdı.
Babasıyla Hitsu'nun arasına giren kızı gözleri göremiyordu Hitsu'nun artık. Tek gördüğü babasıydı kızın. Onu iyice bir benzetecekti. Ama ondan önce suçunu anlamalıydı Hitsu'yu küçük görüp Hitsu'nun görebildiği son bıçağı da masum birinin canını almak için kullanan adam.

Kısa bir plan yaptı Hitsu. Öncelikle etrafında siper edebileceği bir yer aradı gözleriyle, ilk okunu fırlattıktan sonra adamın başka bıçağı olup olmamasına göre sipere atlayacak ya da durduğu yerde ikinci bir ok fırlatacaktı. Yayı zaten her zaman hızlı atmaya uygun kiriş kullanıma uygunken dururdu. En hızlı hali ile sadağına uzanıp ucu metal olan bir ok çekecekti, ancak nişan alırken biraz daha bekleyip iyice konsantre olmalıydı. Çünkü adamı ölümcül bir yerinden vurursa hatasını anlayamadan ölebilir, ısklarsa da yine aynı, güçlü biri güçsüz birinin laflarını dinlemezdi bu çağda.

Ancak bu düşüncelerini bozan iki gelişme yaşandı. İlki, kurbağanın bir anda sanki Hitsu'ya hareket etmiş gibi gelmiş olmasıydı. Eğer kurbağayı kurtarma şansı varsa dövüşmek ikinci plana düşerdi. İkincisi ise elini sadağına attığında, daha doğrusu sadağının bulunduğu sırtına attığında orada sadak olmamasıydı. Ok ve yayı olmadan dövüşemezdi bu adamla. Tabi dövüşmekten vazgeçmedi, ama önce daha detaylı bir plan yapmalıydı. Aklına All Blue'nun sadağını getirip getiremeyeceği geldi. Biraz zorlanırdı ama getirebilirdi belki. Kuşun yöneldiği tarafa doğru kuşunun adını ve istediği eşyayı haykırdı. Ardından kurbağaya doğru koşacak ve elinden geldiğince tedavi etmeye çalışacaktı. En sonunda ise karşısındaki adamı bir güzel benzetecekti Hitsu.

[Lucky Roo]

Hitsu Sanıım ya korkudan yada öfkeden kafayı yedi. Benim bu Hitsu'yu korkutan yaşlı adamla bir konuşmam lazım anlaşılan. Böyle bir gencin üstüne bu kadar gidilmez ki! Çok ayıp! Baksana zavallı Hitsu onu korumaya çalışan Güzel kızı görmeyip biraz önce tam da ölümcül bir yerinden duvara çivilenen kurbağanın hareket ettiğini gördüğünü sanıyor. Belkide gerçekten hareket etmiştir. Sonuçta etrafta pek rüzgar denecek kadar olmasa da bir hava akımı var.

Fakat ister hareket etmiş olsun ister, ister sadece Hitsu yanlış görmüş olsun fark etmez kurbağa artık ölmüştü. Zaten Hitsu oraya gittiğinde bunu görecekti ama yanide adam, o koşarken konuşma gereği duymuştu. "Boşuna kontrol etme. Onun yaşam enerjisini artık algılayamıyorum."

Hey, hey, hey, bu kurbağanın ölüşü bizim yakışıklıyı çok fazla etkilemişe benziyor. Baksanıza hemen cebindeki bıçağı çekip yaşlı Kızın bababasına saldırıya geçiyor. Fakat bizim ihtiyar kaçın kurrası be hiç yer mi böyle saldırıları. Hemen kahramanımızın ona saldıracağını daha saldırmadan anlıyor ve ileri doğru atılıyor. Eh... Elinde hiç silah olmasa bile Rakibinin hareketlerini önceden tahmin edebilen bu yaşlı adam için Hitsu'nun basitçe bıçak savuruşundan sıyrılıp sırtına dirseğini geçirip Hitsu'yu yere yapıştırması çok zor olmuyor tabiki.

Bu sırada güzeller güzeli kızımız da, üzgün, kafası karışmış ve utangaç bakışlarla biraz önce Hitsu ile babasının arasına girdiği yerden Hitsu'yu izliyordu.

All blue isimli kuşun da ne yaptığını söyleyelimde bize küsmesin bari. O çok akıllı bir kuştu. Bakmayın insanların kuş beyinli diye birbirlerine hakaret ettiklerine! Onlar işlevden çok boyuta önem veren insanlar. Fakat bizim kuşumuzun beyni küçük olmasına rağmen çok iyi çalışıyordu. Hemen manava gitmişti. E tabi manav amcasıda bu kuşu tanıdığından onu omzuna aldı ve biraz avuçladığı mamasından eliyle yedirmeye başladı. İkiside sandalyeye oturup Hitsu'nun dönmesini bekliyorlardı.

[Harakagi Hitsu]

Kurbağa ölmüştü, ona baktığında onun için yapılabilecek hiç bir şey kalmadığını anlamıştı Hitsu. Ancak boşa gitmesine izin vermeyecekti, bu adamı iyi bir dövdükten sonra, her ne kadar kurbağalar burada pek popüler yiyecekler olmasa da onu pişirip yiyecekti. Ya da pişirtip yiyecekti, o kurbağa boşa öldürülmüş olmayacaktı sonuçta. Ardından sıra karşısındaki adamdaydı. Hala sanki yaşam hakkında bir şey bilirmiş gibi "Boşuna kontrol etme. Onun yaşam enerjisini artık algılayamıyorum." diyen adamdaydı.

Kurbağaya saplanan bıçağı belki işine yarar diye hemen çimenlere sürtüp üstündeki kanı temizledi. Ardından cebindeki bıçak ile yerlerini değiştirdi. Yani cebindeki bıçağı eline aldı, adamın bıçağını cebine koydu. Adama doğru ilerleyip üstüne atılmayı denedi. Elindeki bıçağı bir tarafına isabet ettirmeye çalışacaktı karşısındaki adamın. Ne güzel bir "detaylı plan"dı bu değil mi, Hitsu bile kızınca böyle gözükara davranabiliyordu. Zaten sonuçta da bir şey olmadı, adam saldırısını savuşturup karnına bir dirsek geçirmişti, dolayısı ile yere yapışmıştı genç adam.

Karnı ağrıyordu, zaten uzun yoldan sonra hali kalmamıştı ama artık iyice batmıştı. Kıpırdamadan durmak, yerdeki çimen kokularını içine çekmek istiyordu. Çimen kokusu, toprak kokusu. Kişiye rehavet veren bir kokuydu bu. Ancak Hitsu'nun son düşüncelerinde "koku" kelimesi o kadar fazla vardı ki, aklına diğer kokular gelmeden edemedi. Aklına gelen kokulardan biri de soğan kokusuydu. Çantasında var mıydı kişiyi ağlatan bu kokuya sahip bitki? Acaba bunu... Acaba bunu dövüşte de kullanabilir miydi ki? Manavdan geliyordu, bitki çantasında var olmalıydı elbet biraz soğan. Acaba çantasında olup olmadığını bilmediği soğanları olabildiğince ezip adama atsa ne olurdu? Gözleri yaşarır, gözlerini kapatır, açık verir?

Bu sebeple elini çantasının içine attı. Eli bitki çantasının içinde soğan arıyordu. Bunları tüm gücüyle sıkıp aromasını ortaya çıkaracaktı. Ardından adama doğru atıp bir anda diz kapağına tüm gücüyle vuracaktı. Diz kapağına sağlam bir darbe alırsa kısa süreli dizini oynatamazdı normal insanlar, bunu kullanarak adamı yere indirebilirdi. "Sen ne anlarsın yaşam enerjisinden." diyerek harekete geçecekti. Eğer çantasında soğan bulamazsa da yerden bir miktar toprak alıp rakibine fırlatırdı.

[Lucky Roo]

Çok heyecanlı bir dövüş olduğu söyleyemeyeceğim sevgili okuyucum. Kızın babası bizim yakışıklıda tip-mit bırakmayacak anlaşılan. ezici bir üstünlük ile Hitsu'yu dövüyor. Kız da dehşet içinde olanları izliyor.

Hitsu elini çantasına atıyor ama bnafile çantasında istediği türden hiç bir şey yok. Elini toprağa götürüp adamın gözüne toprak atacağı sıra adam yine Hitsu'nun ne yapacağını tahmin etmişçesine ayakkabısının topuğuyla elini eziyor. Zavallı Hitsu'nun ne kadar acı çektiği suratından rahatça okunabiliyor.

Adam ise ayağını Hitsunun elinden kaldırmadan eğilip cebinden bıçağı alıyor. "Delikanlı... İstersen bir daha konuşalım bu konuyu." Bunu söylerken elinde bıçakla oynuyor.

[Harakagi Hitsu]

Karşısındaki adam konuşmak istiyordu Hitsu ile, konuşarak anlaşmak. Hitsu'nun niyeti ise açıktı, karşısındaki adama dersini vermek. Aslında bunun iki yolu vardı hakikaten, biri adamın canına okumaktı. Diğeri onunla konuşarak yaptığının hata olduğunu kabul etmesini sağlamaktı. Konuşmak herkeste işe yaramayacağı için canına okumayı seçmişti Hitsu. Ancak adamın bu lafıyla ve elinin üstündeki ayağın acısı ile karşısındaki adamla konuşmaya razı olacaktı. Bir gün mutlaka onun canına okurdu, o ayrı mesele...

Hitsu'nun öncelikle istediği elindeki acının son bulmasıydı, öyle dayanıklı biri değildi sonuçta. "Ayağını elimin üzerinden çek de konuşalım bay şeytan meyvesi kullanıcısı." Hitsu adama bu sıfatla seslenmişti çünkü adam sanki geleceği görebiliyordu. Bir değil iki değil daha hamlesini yapamadan engellenmişti. Bahsettiği şeytan meyvesi ise Hitsu'nun bile fazla görmediği ancak çocukluğunun büyük bir kısmını denizde gezerek geçirdiği için bir kaç örneğini gördüğü bir şeydi. Yiyen kişiye insanın sahip olamadığı yetenekler verirdi bu meyveler. Bu adam da bir meyve yedikten sonra bu kahinimsi geleceği görme yeteneğini kazanmış olmalıydı.

Out:

[Lucky Roo]

Hitsu adamı yenemiyeceğini anlayınca konuşma yoluna gidiyor sevgili okuyucum. baksanıza iyice dayak yedi, haşatı çıktı, sonrada neymiş efendim "Ayağını kaldır da konuşalım." "Yok ya?" derdim ben olsam. Sonrada elini kırıp öyle kaldırırdım ayağımı. Fakat adam benim taktığımdan baş bir şeye takmıştı ve ayağını kaldırmadan hatta daha da bastıra bastıra kahkahalarla gtülüyordu. Aslında adamın taktığı yer de gayet komikti. "Tetetetetete... Şeytan meyvesi mi? Tetetetete... Şeytan meyvesi mi kullanıyormuşum ben? Tetetetetete..."

"Delikanlık çok şey bildiğini sanıyorsun ama hiç bir şey bilmiyorsun. Benim şeytanla yada onun meyvesiyle hiç bir ilgim yok. Tetetetete... Benim gücüm şeytan meyvesinden çok daha üstün bir güç. bu gücü elde etmek için inan çok çalıştım. Ama seni de çalıştırabilirim. Eğer biz-" Tam bu noktada kız babasının sözününü "YETEEER" diyerek kesmiş ve babasını senin üsttünden çekip seni de ayağa kaldırmıştı.

Aman allahım sevgili okuyucu bu kız bir melek olmalı. Şu güzelliğe ve zerafete bakar mısınız?

[Harakagi Hitsu]

Bir günde ne çok şey gelmişti başına Hitsu'nun, tehditle başlayan çile "doğa bilimcilik onurunun" kırılması, sağlam bir dayak, ezilmiş el ve bir kız tarafından kurtarılmasıyla devam etmişti. Ayrıca tahmini yanlış çıkmıştı muhtemelen, karşısındaki adam şeytan meyvesi kullanıcısı olmadığını söylüyordu. Hatta bunu Hitsu'ya öğretmeyi teklif etmişti adam. Bu tür bir güç mü? Oldukça avantaj sağlayabilir, onu herkesten daha üstün kılardı bu yetenek. Kumar oynayıp milyoner olabilirdi belki ha?

Dünyaya geri döndü genç adam sızlayan eli ile. Hitsu kendisine acı elini koltuk altına sakladı, bir prenses kadar güzel ve zarif kurtarıcısına teşekkürlerini sundu. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Kafası karışmıştı genç adamın. Yapabileceği şeyleri bile aklında toplayamıyordu en iyisini seçip uygulamak için. Hiç bir şey yapmadan gidebilirdi. Aklına başka bir şey gelmiyordu. Demin teşekkür ettiği genç kıza özürlerini de sundu. Yarattığı problem ve deminki tavrı, yani kız onları ayırdığı halde fütursuzca babasının üstüne atılmasına pişmandı.

[Lucky Roo]

Hitsu ona yardım eden güzeller güzeli peri kızının yardımıyla ayağa kalkabilmişti. Parmakları kırılmıştı ama o melek kırılan parmaklarını tuttuğu için ağrı mağrı hissetmiyordu. İki aşık birbirinin gözlerinı bakarken araya giren yine sinirli bakışlarla kızın babası oluyordu.

"Delikanlı, içeri gel. Elinin sarılması lazım." Kız da şimdi hatırlamış gibi Hitsuyu eve davet etmişti.

out:

[Harakagi Hitsu]

Hitsu önce kabul etmek istemedi, bir de dayak yediği adam tarafından tedavi mi edilecekti? Hem eli de sızlamıyordu artık, meleğinin dokunuşu sayesinde. Sonrasındaysa meleğinden uzak kalmama isteği aklını başına getirdi genç oğlanın. Adamın sözüne uyup onu takip etmesi bundandı. Aklına gelen en kibar kelimeleri kullanarak cevapladı bu daveti Hitsu elbette bu lafları yaşlı adama değil kızınaydı. Adamı yok sayarak kıza döndü: "Gerçekten bu davetiniz beni çok müteşekkir etti. Ancak bana isminizi bahşederseniz beni dünyanın en mutlu kişisi yaparsınız hanımefendi." Önce leydim demeyi düşünmüş, ancak saniyeler içinde bunun çok abartılı kaçacağını düşünerek hanımefendi kelimesini kullanmayı yeğlemişti genç adam.

[Lucky Roo]

Hitsu adamın önünde kızına süslü laflar edince adam sadece ona sert bir bakış attıktan sonra "Benim adım Rio... Rio Gervol. Kızımın adıda Amelia... Amelia Gervol." deyip Hitsunun getirdiği paketi de alarak umursamaz bir taırla içeri giriyor.

İşte bu adamın tarzını seviyorum sevgili okuyucum önce dövdü şimdi de hiç umursamıyormuş gibi yapıyor. Açıkçası Hitsu'nun yerinde olsam ne yapardım bilemiyorum bir tarafta güzeller güzeli peri kızı diğer tarafta böyle bir baba. Zor seçim gerçekten. Hitsu'ya kolay gelsin dedikten sonra hikayeme dönüyorum.

Kız babasının böyle söylemesinden oldukça rahatsız omuştu. Biraz utanarak da olsa o da konuşmaya başlamıştı. "Benim adım Amelia. Sizinki nedir?" dedikten sonra suratındaki o sıcacık insanı ısıtan gülümsemeye son vermeden "İçeri geçelim mi?" diyor.

[Harakagi Hitsu]

"Benim adım da Hitsu, Amelia. Umarım size bu şekilde hitap etmemin bir sakıncası yoktur." Ardındansa davete icabet etmek ve karşısındaki güzel kız hiç elini bırakmasın isteyen genç adam -daha çok ikinci sebepten- içeri geçmeyi kabul etti. Ve Amelia ile birlikte yürümeye başlayacaktı.

Amelia... Harbiden ne kadar güzel, hanımefendi ve zarif bir insandı. Hitsu'yu normalde olduğunun katlarca fazlası kibar davranmaya itiyordu kızın bakışları, gözlerinden akan masumiyet. Hitsu artık karar verirken zorlanmıyordu. İki seçenek arasında kalmıyor, her zaman Amelia'nın yanında olmasını sağlayacak seçeneği seçiyordu. İsterse babası Rio onu kapıdan kovsundu. Genç oğlan bacadan girerdi. İsterse bacandan kovsundu, bu sefer de pencereden girerdi.

Yalnız adamın sözlerini tamamlamasını da isterdi, her ne kadar ondan fazla hoşlanmamış olmasa da. Uygun bir zamanda, Amelia yanlarında yokken bunu da sormayı aklına koymuştu.

[Lucky Roo]

Hitsu kızın arkasından eve doğru gidiyor. Ev normal ev görünümünde sadece her tarafta kızın annesine ait olması muhtemel kadın fotoğfarları asılı. Dışarı kapıdan girince girdiğiniz kapıya paralel olarak uzanan her iki tarafınfda da ikişer kapı bilinan bir koridor gibi bir ara salon var. Rio burada sağ taraftan gidip arkadaki odaya girerken Hitsu ve Amelia'da sol taraftan gidip öne denk gelen odaya giriyorlar.

Bu oda odada karşılıklı duran koltuk, sehpa, görüntü veren den den mushi'den de anlaşılacağı üzere oturma odası. Kahverengitonlarda kareli desenli koltuk takımı ve üzeri camdı sehpa da var. Odadaki den den mushi ise uyuyor.

Kız Hitsu'yu ikili koltuklardan birinde rahat ettirmeye uğraştıktan sonra Hitsu'nun eline bakım yapabilmek için malzeme arayacağını söyleyip odadan çıkıyor.

Ben sizi bilirim sevgili okuyucu merak ettiniz değil mi diğer kapılarda ne var? Hitsu'nun yönelmediği tarafı söyleyemem ama oturma odasına gireceği sırada açık olan diğer kapıya bakarsa oranın mutfak olduğunu söyleyebilirim.

[Harakagi Hitsu]

Güzeller güzeli Amelia'nın onu getirdiği oda iyi döşenmişti. Tıpkı Amelia-chanınki gibi güzel zevki olan biri, belki de onun elinden çıkmıştı her şey. Ardından Amelia onu ikili koltuklardan birine oturtmuştu. Gerçekten de o da Hitsu'dan hoşlanıyor olmalıydı. Hitsu'nun rahat etmesi için, evinde gibi hissetmesi için her şeyi yapıyordu güzel kız. Sanki demin tanışmamışlar, sanki kaç yıllık dostlukları varmış gibi onu iyileştirecekti peri kızı. Keşke ilk yardım malzemeleri yanında olsaydı da Amelia'nın, hiç bırakmasaydı genç adamın elini...

Kız gittikten biraz sonra Hitsu da ayağa kalktı. Uyuyan Den Den Mushi'yi uyandırmamaya çalışarak önce bulunduğu odada biraz daha dolaştı. Ardından Amelia ne yapıyor görmek istedi, bu yüzden koridora çıktı. Çıkış amacı peri kızını aramak olsa da Rio'nun gittiği yöne doğru yöneldi. Meraklanmıştı, poşetler, adamın bahsettiği amaç ve geleceği görme yeteneği onu meraklandırıyor, o odaya girmeye yöneltiyordu. Ancak olmazdı, demin kararını vermişti. Her zaman onu Amelia'nın yakınında tutacak seçimleri yapacaktı. Bu yüzden başka bir kapıdan girecekti. Amelia'nın hangi kapının ardında olabileceğini düşünüp Rio'nun girdiği odalar dışında bir odaya doğru yol aldı. Hala sağlam olan koluyla kapıyı açacaktı.

Tabi Hitsu'nun bilmediği bir şey vardı. Demin dikkatini Amelia-chan üzerine yöneltmişken Rio'nun girdiği kapıyı yanlış görmüştü. Bu yüzden tam da Rio'nun poşetlerle birlikte girdiği odaya girmek üzereydi genç adam...

[Lucky Roo]

Hitsu yatıp bekleseydi sizce de iyi olmaz mıydı sevgili okuyucum? Ne gerek var atraksiyon aramaya? İşte zaten eli ağrıyor ve kız yanından gidince bunu iyice hisssetmeye başlıyor. Neyse, Hitsu yattığı koltuktan kalkıp kızı aramaya başlıyor.

Aramak dediğime bakmayın sevgili okuyucum. Kız zaten mutfakta. Eğilmiş bel bel hizasının altındaki çekmeceleri kontrol ediyor. Hitsu da odadan çıktığı gibi bunu görüyor. Kız da bunu fark ediyor tabiki. Belini doğrultup biraz utangaç ama güler bir yüzle Hitsu'nun yüzüne bakarak "Niye kalktınız bay Hitsu? Yoksa sizi rahat ettiremedim mi?" diyor.

[Harakagi Hitsu]

"Yoo, hayır Amelia, sadece bir bardak su isteyecektim. Bana gerçekten çok iyi davrandın." dedi Hitsu. Az önce Amelia'yı aramak için, ona daha yakın bir odada olmak için ayağa kalkmıştı. Sonradan ekledi, "Aah, benim zaten suyum vardı ya. Seni de yoracaktım az kalsın." ve çantasındaki matarayı aramaya başladı. Amelia'nın babasıyla...ııı... Rio ile yaptığı tek taraflı kavga sonrasında kırılmadığını umuyordu genç adam.