İlginç Teklif [En Fuego]

[South Blue Anlatıcı]

Görme yeteneğinin doğuştan olmaması, fazla bir şey kaybettirmemişti En'e. Doğuştan olmadığı için, görmenin nasıl bir şey olduğunu da bilmiyordu, ihtiyacı da yoktu zaten. Koku alma ve duyma yetenekleri, görme ihtiyacını kısmen kapatıyordu zaten. Kendi basit yöntemleriyle de geliştirmişti zaten bunları, dükkanlarına gelen müşter sayısını veya yemeğin içine koyulan malzemeleri tahmin etme gibi. Bir de ailesinin dükkanı vardı tabi, "Fuego Ramen Restoranı" adında. Küçük bir işletmeydi, fakat civarda ondan iyi ramen restoranı yoktu.


Bir Salı, hava kararıyordu yine. Çalışanlar yerleri süpürüyor, masaları siliyordu. Üç-dört müşteri kalmış, son yudumlarını alıyorlardı tabaklarından. O sırada uzun boylu, geniş omuzlu, kirli sakallı ve kaliteli giyinen bir adam girdi kapıdan. Silinmiş, temiz masalardan birine oturdu, "Kapatmıyorsanız bir tabak karışık alabilir miyim?" dedi elini kaldırıp çalışanlardan birine işaret ederek. Sonra gözlerini, silinmiş masalardan birine oturup sesleri dinleyen Fuego'yu gördü. "Ben de seni arıyordum, gelir misin buraya biraz?" dedi. Fuego sözün kendisine söylendiğini anladı ve adama doğru ilerledi. Yanına gelince sanki geldiğini görmüş gibi durması adamın dikkatini çekti, görme engelli olmasına rağmen dışarıyı bu kadar iyi hissetmesi onu etkiledi. Fuego'nun meraklı halini anlayarak bir açıklama yapma gereği hissetti: "Benimle Kayıp Yüzyıl'ı öğrenmek ister misin? Her şeyi bırakarak benimle gelmeye ne dersin?"

[En Fuego]

" Radyo yayınına göre sanırım akşam oldu. Müşteriler de yemeklerini bitirmek üzere, sanırım bu günlük işimiz bitti. Kapattıktan sonra da bugünkü dersleri ses kayıt cihazından* tekrar dinlemeliyim. Dünya hakkında daha öğrenecek çok şey var. Ve daha bu hiçbir şey. "

Derken kulak gıdıklayan sesiyle tahta kapı aralandı, normalden büyük adımları ayakkabının zeminde bıraktığı sesten fark edebiliyordu En, adam yapılı biriydi. Kasabadakilerin böyle bir ayakkabısı yoktu, yabancı biri olmalıydı. Bir karışık ramen isteyip en yakındaki masaya bana doğru dönük şekilde oturdu, bunu oturmak için çektiği sandalyeden anlayabiliyorum. Biraz zaman sonra bana doğru seslendi,

" Ben de seni arıyordum, gelir misin buraya biraz ? "

Sanırım beni kastetti, acaba yemeği mi beğenmedi, ya da içinden kıl mı çıktı ki ?

Yanına gittiğimde söylediklerine inanamadım, o çok merak ettiğim kayıp yüzyıldan bahsediyordu. Benim bu konuyu araştırdığımdan nasıl haberi oldu ? Okuldaki öğretmenlerimden biri değil, hepsiyle tanışıyorum. Onlar dışında da kimseye bahsetmemiştim bu konudan. Ne yapmalıyım ? Adama güvenip gitsem beni kandırabilir. Ama bundan ne kazanacak ki ? Fidye falan olsa tek sahip olduğumuz bu eski dükkan.

Adamın yaşam enerjisi oldukça yoğun, güçlü biri olmalı. Ki durum buysa eğer, gerçekten beni arıyorsa karşı çıksam bile zor kullanıp aileme de zarar verebilir. Peki ya doğruyu söylüyorsa ? Okuldaki öğretmenlerimin bu yasaklı konu hakkında bir bilgileri yok. Gerçekleri öğrenmem için buradan ayrılmam eninde sonunda gerekecekti zaten. Sanırım babama durumu iletip adamla birlikte gitmeliyim.

" Bahsettiğiniz konuyla özel olarak ilgilenmekteyim ki zaten bunu biliyorsunuz sanırım. Bunu tabii ki çok isterim. Müsaadenizle aileme bu konuyu sormak istiyorum. "

Babamın yanına gidip bu durumu ilettim...

*Out: "ses kayıt cihazı" diye bahsettim fakat evrende böyle bir cihaz var mı bilemiyorum, yoksa da o kısmı yok sayabilirsiniz.

[South Blue Anlatıcı]

[Sistem: Bir aksaklık nedeniyle rp gecikmiştir, özür diliyoruz.]

"Ailenle konuşacaksın ha?" Biraz etkilenmiş bir şekilde izledi Fuego'yu yapılı adam, beklemeye koyuldu. Kör bir çocuğun Kayıp Yüzyıl'ı merak etmesi zaten tuhaftı, ilk duyduğunda da şaşırmıştı. Bir yandan ramenini yerken bir yandan da dükkanı incelemeye koyuldu.

Zaten inceleyecek fazla bir şey yoktu dükkanda, küçüktü. Dikdörtgen şeklindeydi, uzun kenarında iki pencere sokağa açılıyordu. İçeride sekiz adet masa vardı. Geleneksel japon stili dizayn edilmişti. Bir adet bar vardı, samimi müşteriler otururdu genellikle oraya. Sandalyeler ve bar tabureleri kırmızı renkliydi. 

Ramen de lezizdi bu arada, işlerini iyi yapıyorlardı herhalde. Saat akşama yakındı, artık malzemelerden acayip bir şey yiyeceğini düşünmüştü iri adam. Rameninin katı kısımlarını bitirdikten sonra kaseyi dikti, tekrar masaya koyup karşıya baktığında Fuego içeriye giriyordu.

[En Fuego]

Adamın tepkisi içimi rahatlattı biraz, kötü amaçlarla buraya gelseydi bunu sezerdim. Ettiği teklifin heyecanıyla hemen tezgahın ardındaki babamın yanına durumu anlatmak için gittim. Koridordan da annemin sesi geliyor, dükkanı kapatma vaktinin geldiğini hatırlatıyordu. Radyodaki müzik yayını da son şarkısını çalıyor, ardından haberler başlıyordu. Tüm bu hengame benim dikkatimi dağıtmaya yetmezdi, karşıma büyük bir şans çıkmıştı. Bunu iyi değerlendirmeliyim. Heyecanla babamın yanına vardım.

İçeriye girdiğimde musluk açık, tencere tava sesleri geliyordu. Sanırım bulaşıkları yıkıyordu babam. Geldiğimi farkedince musluk kapandı, babama doğru yönelip derin bir nefes bırakarak durumu anlattım. Arkamdan yaklaşanın da annem olduğunu düşünüyorum. Konuşmaları dinledikten sonra ona da söz hakkı doğmuştu doğal olarak. Büyük bir merak ve heyecanla verecekleri cevabı bekliyordum.

[South Blue Anlatıcı]

[Sistem: Yönlendirme fazlalığı, biraz düşürmenizi tavsiye ediyoruz.]


Konuşmayı dinlerken babanın yüz ifadeleri değişiyordu, bazen sinirleniyor, bazen meraklı bir şekilde dinliyor, bazen üzülüyordu. Arkadan da annesi dinliyordu Fuego'nun, oğlu görme engelli olduğu için dostu olamayacağını düşünmüştü hep. Ona ilgi duyan birisinin olması kendisini mutlu etmişti, kim bilir Fuego'yu nasıl mutlu etmişti.


Daha sert duyguları olan babasının düşünceleri farklıydı. Daha hiç tanımadığı bir adam ona bir teklifte bulunuyor, Fuego'ysa hemen gitmek istiyordu. Saftı Fuego, görememesi onu daha da zayıflaştırıyordu babasına göre. Gitmemesinden yanaydı.


Fuego anlatacaklarını bitirdikten sonra babası ağzını açtı, nefes aldı. Tam konuşmaya başlayacakken arkada Fuego'nun annesini, karısını gördü. Bakışlarından düşüncelerini sezdi, yıllardır birliktelerdi sonuçta. İzin ver diyordu gözleri. Arada kalmıştı, oğlu tanımadığı birisiyle bir yolculuğa çıkacaktı, annesi de izin veriyordu. Genelce babalar izin vermez miydi işlere?


Annenin psikolojik baskısına dayanamadı ve söze girişti: "Sen kararını vermişsen, bana bir şey demek düşmez. İstediğini yapmakta özgürsün, fakat eğer gideceksen bir daha buraya gelmeyeceksin."

[En Fuego]

Ailesinden izin alan En, sevinmişti tabii. Hatta o kadar sevinmişti ki babasının son sözlerini  hiç duymamıştı bile, "... bir daha buraya gelmeyeceksin. "

Adamın yanına geri dönerken aklından çeşit türlü maceralar kurguluyordu, hep hayalini kurduğu dış dünyayı bizzat keşfetme fırsatı yakalamıştı. Doğduğundan beri aynı kasabadaydı, tüm hayatı ramen dükkanı ve okul arasında geçiyordu. Şimdi ise denizlere açılacak, belki de o çok merak ettiği kayıp yüzyıl hakkında bilgilere ulaşabilecekti. Bunun hayali bile kendinden geçirmeye yetti En'i. Tabii tüm bunlar küçük ve saf bir çocuğun hayalinden ibaretti. Gerçeklikten tamamen uzaktı, belkide...

İçinde kelebekler uçuşan En, dükkana geri döndü, adamın yaşam enerjisi hala dükkandaki yerini koruyordu. Diğer müşteriler çoktan gitmiş, içeride bir tek o adam kalmıştı. Derin bir nefes verip heyecanını bastırdıktan sonra adamın olduğu masaya yaklaşıp ona;

" Bayım, teklifiniz için teşekkür ediyorum, siz beni tanıyorsunuz sanırım. Ben de, beraber yolculuk edeceğim adamı tanımak istiyorum. Kendinizi tanıtır mısınız lütfen ?  "

[South Blue Anlatıcı]

Fuego soruyu heyecanlı bir şekilde ayakta sormuştu, Yapılı adam buradan izin alabildiğini anladı. Yan masadaki sandalyelerden birini işaret ederek "Neden oturmuyorsun?" dedikten sonra söze girdi:


"Benim adım Williams D. Gurose. Ufak tayfamla beraber bu denizde yolculuğuma başladım, fakat erzak stoğumuz bitti. En yakın olduğumuz adaya, yani buraya sığınmaya karar verdim kaptan olarak. Eğer benimle gelmeye kararlıysan seni tayfamla tanışturabilirim, hemen kıyıda küçük bir teknemiz bulunuyor."

[En Fuego]

Adamın ses tonu gayet sakindi, ayrıca nazik birine de benziyor. Ancak anlattıklarına bakılırsa bir gezgin ya da bir bilgin değil. Kullandığı terimlere göre " tayfa, kaptan ve tekne ", korsan olma ihtimalleri var. Ama en azından başka kişiler de var, sadece ikimiz olsaydık beni amaçlarıma ulaştıramaz diye düşünürdüm ve teklifini reddederdim muhtemelen. Hedefime ulaşmanın kolay olmadığını biliyorum. Ayrıca denize açılmak bile başlı başına bir tehlike. Hep anlatılan deniz krallarının çok güçlü ve büyük yaratıklar olduğunu duymuştum. Bir çok ticaret gemisi bu yüzden büyük zararlar almıştı. Hem korsan olmaları benim de işime gelir. Sonuçta araştırmam hükumet tarafından yasaklanmış bir konuyu içeriyor. Bu durumda tek başıma hükumete karşı direnemezdim ama bir ekiple belki de bu mümkün olabilir. Evet, bu adama katılacağım...

" Pekala bayım, size katılacağım. Yanıma bir kaç malzeme alıp hemen geliyorum. "

İçeriye dönüp babamdan bir Mutfak Seti aldım. Eğer bir aşçıları yoksa en azından elimden geldiğince bir şeyler pişirebilirim. Denizlerde yolculuk uzun ve sıkıcı olabileceğinden bir de Balıkçılık seti yanıma almalıyım. Bazen babamla birlikte balık tutmaya giderdik. Hem vakit geçirmek için hem de yiyecek sıkıntısından kurtulmak için işe yarar. Bir de dayanıklılığımı geliştirmek ve güçlenmek için aldığım Egzersiz Seti'ni de yanıma alacağım. Hazırlıklarımı yapıp yanıma gerekli malzemeleri aldıktan sonra adamın yanına dönüp;

" Ben hazırım, haydi gidelim Kaptan ! "